Chrześcijańscy kronikarze uważali najazdy Wikingów na wybrzeża dzisiejszej Wielkiej Brytanii za znak końca świata. Ta opinia była zainspirowana fragmentem księgi Jeremiasza ze Starego Testamentu, który przepowiadał, że pogańskie zło przybędzie z północy.
Coupland, Simon, „The Rod of God’s Wrath or the People of God’s Wrath? The Carolingian Theology of the Viking Invasions”, w Journal of Ecclesiastical History, 42 /1991, s. 535-554.
Najazdy Wikingów na tereny dzisiejszej Wielkiej Brytanii, łupienie bogactw i zabijanie księży spowodowały, że opustoszały kościoły i zakony, a duża część z nich przestała istnieć.
Barrow, Julia, „Survival and Mutation: Ecclesiastical Institutions in the Danelaw in the Ninth and Tenth Centuries”, w Handle and Richards, 2000, s. 155- 176.
Wikingowie palili kościelne i zakonne zbiory manuskryptów w całej Zachodniej Europie oraz zabierali cenne okucia z ksiąg. Wiemy też, że przynajmniej jedna z ksiąg (znana dziś jako Codex Aureus za Sztokholmu) została zabrana w celu okupu.
Brooks, Nicholas, The Early History of the Church of Canterbury: Christ Church from 597 to 1066, 1984, s.151.
Kiedy Wikingowie okupujący ziemie brytyjskie przyjęli chrześcijaństwo, ich ubiór i zwyczaje zaczęły też wpływać na sztukę sakralną. Przykładem jest Scena Ukrzyżowania wyryta na krzyżu w kościele w Kirkdale ( North Yorkshire). Przedstawia Jezusa z brodą na styl skandynawski.
Lang, James, „York and Eastern Yorkshire”, w Corpus of Anglo-Saxon Stone Sculpture 3, 1991, s. 158-159.
Sagi Północy 